Open & Eerlijk DEEL 1

Vandaag vertelt Sanne (mama van twee) na lang twijfelen haar heftige verhaal. Ze raakte in een diep dal, begon met automutilatie en kreeg anorexia. Ze worstelde lang met deze problemen en liep tegen veel dingen aan. Lees je mee?

Ik ben Sanne, mama van twee prachtige ventjes, Mees 4 en Duuk 1. Getrouwd met Jeroen en al 10 jaar samen. Ik blog eens per maand voor Joyeux opvoedadviesbureau en kreeg via deze weg de kans om mijn blog te delen. (Vind je het leuk om mij te volgen?  IG: boysmom.sanne)
De moeilijkste blog die ik waarschijnlijk ooit ga schrijven en toch, na heel wat maanden twijfel, alle voors en tegens op een rij te hebben gezet, veel erover gepraat, ga ik dit doen.

Waarom?

Omdat ik wil en vind dat mijn verhaal er mag zijn, omdat ik nooit meer het gevoel wil hebben dat ik er niet over mag praten, omdat ik nooit meer het gevoel wil hebben dat het mijn eigen schuld was, omdat ik ben wie ik ben, omdat ik mij nooit maar dan ook nooit meer ga verantwoorden, maar bovenal omdat ik wil dat mijn kinderen later weten dat ze over alles mogen en kunnen praten en ik ook hoop dat ze dat doen.
Voor wie doe ik dit? Voor mijzelf!
Voor medelijden? Nee als ik ergens geen behoefte aan heb is het dat.  Ik hoop dat er nooit meer iemand gaat zijn die tegen mij durft te zeggen dat het ‘lekker makkelijk’ is om een uitkering te krijgen. Want ja ik ben een ‘Wajonger’ en dat is verre van makkelijk. Wat had ik graag een opleiding afgerond en een leuke baan gehad. Oordeel pas als je mijn pad hebt bewandeld.
Ik hoop door mijn verhaal te delen dat andere moeder of vaders, met wat voor problemen of diagnoses dan ook, nooit meer het gevoel hebben dat ze niet goed genoeg zijn.
Tot mijn 17^e leek mijn leven heel onbezorgd en wist nog bijna niemand dat ik tussen mijn 8^e en 13^e ben misbruikt, aangeraakt op een manier zoals een kind nooit maar dan ook nooit aangeraakt mag worden.

(Foto gemaakt door: Maike @dwarsedingen

Waar ging het mis?

Een 6 was nooit goed genoeg op de middelbare school, ik streefde toen al naar perfectie. Alles wat ik voor mezelf wist, als ik het op school maar goed doe en verder niemand tot last ben, dan zien ze mij ook niet. Helaas was dit niet vol te houden. Toen ik op het HBO hele projecten voor 5 het liefst alleen deed om de controle maar in handen te houden ging het mis. Ik raakte alle grip kwijt en vond dit uiteindelijk in het eten, niet eten, veel eten en overgeven. Mijn ouders hadden wel iets door want ik zat altijd alleen op mijn kamer. Uiteindelijk wisten ze een klein beetje (het topje van de ijsberg) en kwam ik voor het eerst in aanraking met de GGZ, groepstherapie was het wat zou passen bij mij. Prima dat deed ik. Eens per week 1,5 uur daarheen in een groepje van 8 personen dus he, dat was ongeveer 10 minuutjes praten voor mij.
In de zomer van 2008 leerde ik Jeroen kennen. Waar ik voorheen hard wegrende zodra een relatie serieuzer werd en er zoals we allemaal wel weten ook op lichamelijk gebied meer bij kwam kijken, was dit bij Jeroen anders. Hij wist binnen een paar weken bijna alles en gaf mij de tijd. Al snel hadden we allebei het gevoel, wij horen bij elkaar. Dit was het zetje wat ik nodig had om van het overgeven af te komen, met kleine stapjes het eten weer opbouwen.

Traumatishe ervaring

Helaas werd ik in dat jaar overvallen op mijn werk bij het tankstation.
Een traumatische ervaring en wederom een deuk in het kleine beetje vertrouwen dat ik nog had in mensen. De eerste tijd heb ik het  goed verborgen weten te houden en hield ik het op school nog vol maar na een klein jaar was ik op. Ik begon mijzelf te snijden, ik sportte gemiddeld 5 uur per dag, ik at bijna niet meer en alles wat ik at gooide ik eruit. Hulp werd ingeschakeld en de diagnose Anorexia lag daar voor mijn neus. Overtuigd als de therapeuten waren dat dit het probleem was dat als eerste aangepakt moest worden bleek niks minder waar. De druk van school, de walging van mijn eigen lijf, alle regels die ik mezelf had opgelegd, de uren sporten per dag op een halve appel en een kiwi, ik stortte in. Een opname was onvermijdelijk. Zo goed als het daar leek, zo slecht was het. Om twee voorbeelden te noemen: de afspraak was dat ik na het eten niet naar mijn kamer mocht om te voorkomen dat ik zou overgeven, al vanaf de eerste dag kon ik op elk moment naar mijn kamer. Of als ik onder een bepaald gewicht kwam mocht ik niet mee doen met de ‘gym’, dit gebeurde. Maar in plaats van mij op dat moment te begeleiden en te kijken wat er met mij gebeurde, zat ik alleen op mijn kamer. Oke ik zat niet, ik heb een uur lang rondjes gerend op een kamer van 3 bij 3.
Het is wel de plek geweest waar meerdere mensen te weten kwamen wat er met mij was gebeurd vroeger. De reacties die ik kreeg, ‘die angst hadden we al’ of ‘ik vermoedde het een beetje’ maar dat is ook een van de weinige momenten geweest dat er ooit over is gesproken.
Ik moest daar weg. Een week van gedwongen opname volgde en het moment dat mijn vader en Jeroen daar de deur uitliepen en ik huilend en schreeuwend voor de deur lag staat in mijn geheugen gegrift. Uiteindelijk besloten om toch akkoord te gaan met het behandelplan. Tot ik zag wat een mede patiënt met zichzelf deed en na mijn waarschuwing bij de verpleegkundige niemand haar ervan weerhield, dat was voor mij de druppel. De volgende dag in mijn ‘vrije’ tijd ben ik vertrokken. Samen met Jeroen heb ik weken in hotels en op een vakantiepark geleefd. Op dat moment was Jeroen de enige die zag wat het met mij deed en hoe het er daar aan toe ging. De enige plek waar ik me veilig voelde was bij hem.

(Foto gemaakt door: Maike @dwarsedingen

Worsteling

Zware jaren hebben we gehad. Jeroen die mijn worsteling dagelijks zag en mijn schreeuw om hulp hoorde maar mij niet kon helpen. Jeroen die op het punt kwam dat hij snapte dat ik er niet meer wilde zijn. Toch hebben we het samen geflikt.
Uiteindelijk kwam de diagnose PTSS.  Voor dat moment was er geen passende therapie voor mij. Ik was er lichamelijk te slecht aan toe om trauma therapie te gaan volgen en bij een eetstoorniskliniek durfde ze het niet aan vanwege de PTSS die er zo doorheen ‘gekronkeld’ zat. Heel frustrerend als je eindelijk op het punt bent dat je geholpen wil worden. Want achteraf bleek wel dat ik dat daarvoor alleen maar voor de mensen om mij heen wilde maar niet voor mijzelf.

Hoe ik uiteindelijk mijn leven weer op de rit kreeg? In mijn volgende blog meer.

Liefs Sanne

”Lieve Sanne,
Wauw wat heb jij veel moeten meemaken. Toen ik je blog voor de eerste keer las was ik er helemaal stil van.
Ik weet dat je geen medelijden wilt, dat heb ik ook niet maar wel heel veel respect voor je kracht en openheid.
Zelf denk ik dat dit veel mensen aan het denken zet, mij in ieder geval wel. Ik ben heel benieuwd naar deel twee.
Dikke duimen en knuffels voor jou!
Liefs,
Michelle”