Als het verwijderen van keelamandelen mis gaat..

De kleintjes hebben heel vaak last van verkoudheidjes, snot all over the place. Maar ook kan het voorkomen dat de neus en/of keelamandelen regelmatig ontsteken. In dat geval kan er gekozen worden om deze te verwijderen. Bij Jaylin zijn haar neus en keelamandelen verwijderd. In dit artikel geef ik je graag wat tips over hoe je jezelf hier het beste op kunt voorbereiden en deel ik onze ervaringen. 

Wanneer?

Jaylin was ongeveer 5 van de 12 maanden verkouden en ‘doof’. Het leek wel alsof ze elk virusje meepikte. Maar verder had ze nooit keelontstekingen of iets.
Tot begin dit jaar, toen kreeg ze ineens twee fikse amandelontstekingen achter elkaar. Jaylin geeft altijd slecht aan of ze pijn heeft of niet, dus de eerste keer kwamen we er pas na een week achter dat ze hele erge keelpijn had. De huisarts heeft toen een kuurtje voorgeschreven en na 4 dagen was het al zo goed als over.
Maar promt, na 4 weken kreeg ze er weer eentje. Haar amandelen zag je ook gewoon zitten, ze waren echt mega groot!
Toen gaf de huisarts aan dat het misschien toch verstandiger was om ze te verwijderen. En omdat ze steeds ‘doof’ werd tijdens een verkoudheid vond hij het ook noodzakelijk om buisjes te plaatsen in haar oren. Zodat het vocht weer afgevoerd kan worden.

Naar de KNO arts

Zodra de huisarts je een verwijzing hebt gegeven kom je bij de KNO arts met je kindje. In eerste instantie kregen we een itnake gesprek, er werd gekeken in haar oren en naar haar amandelen.
Ook worden de klachten dan besproken want keelamandelen of buisjes plaatsen doen ze niet meer ‘zomaar’. Vroeger was het echt hupsakee en door naar de OK maar tegenwoordig zijn ze er terughoudender in en moet je kindje aan een soort van eisen voldoen voordat de keelamandelen verwijderd worden. Dit omdat er een kleine kans op complicaties is in de uren na de operatie. Daarom moet een kindje ook altijd een aantal uren in het ziekenhuis blijven voordat het kindje naar huis mag. Landelijk keert slechts 1,5% van de patiënten binnen twee weken na de ingreep terug voor een heroperatie vanwege een nabloeding. Dat is dus echt nihil als je bedenkt hoeveel kinderen er per week worden behandeld hiervoor.

Voorwaarden:
– Minimaal 5 keelontstekingen per jaar
– Slaapapneu (af en toe geen ademhalen tijdens het slapen)
– Een doorgemaakte keelabces
– Snurken

Wat ook redenen zijn om de keelamandelen te verwijderen zijn:
– Onrustig slapen
– Nare mondgeur
– Slechte eetlust

De grote dag

Elke ouder is zenuwachtig zo’n dag, het is toch een operatie en je kindje gaat onder narcose. Dat is best spannend, tenminste dat vond ik.
Ik vond het ‘wegbrengen’ naar de OK ook echt een emo moment, ik kon mijn tranen dan maar moeilijk bedwingen het kan namelijk een naar gezicht zijn wanneer je kindje ineens in slaap valt.

In elk ziekenhuis zullen ze iets anders werken maar bij ons zag de dag er zo uit:
7:00 Melden in het ziekenhuis
7:30 Voorlichting
Er word dan samen met de kindjes besproken hoe de ochtend eruit gaat zien en wat voor materialen ze gebruiken zodat je kindje het wat minder spannend gaat vinden.
8:00 Klaar maken
Ieder kindje krijgt zijn eigen bedje, met benodigdheden zoals een bak waar de kleding van je kind in kan. Je kind krijgt namelijk een operatie hesje aan.
Op de zaal mogen alleen de kindjes en ouders zijn die al geopereerd zijn, de andere kindjes en ouders wachten in een aparte ruimte tot ze aan de beurt zijn.
Dit is om de rust te houden en andere kinderen niet af te schrikken.
8:30 Het begin
Vanaf half 9 gaat elk kindje om de beurt naar de OK onder begeleiding van een verpleegster en natuurlijk mama of papa!

Jaylin was als 2e aan de beurt. Ze was totaal niet gespannen of bang, en dat vond ik heel fijn dat maakte namelijk dat ik ook minder gespannend was.
Toen we de OK binnen liepen klom ze zelf de operatietafel op en ging liggen. Lachen dat ze deed, echt bizar haha! Iedereen moest met haar mee lachen. Ook toen het kapje waar de narcose doorgegeven word op haar mond gezet werd begon ze te lachen. Op een gegeven moment zag je dat ze bijna in slaap zou vallen, op dat moment ging haar lichaam tegen werken. Dat kan er een beetje naar uit zien maar hoort er allemaal bij!
Toen ze sliep gaf ik haar een kus en werd ik naar de zaal gebracht waar ik kon wachten tot ze klaar waren. Twintig minuten later kwam ze terug op de zaal, wakker en al! Deze narcose is vaak zo afgesteld dat de kindjes niet heel lang in slaap blijven na de narcose. Jaylin begon vrij snel met het eten van ijs.
Het is noodzaleijk dat je kindje elke 10 minuten een paar slokjes drinkt of een paar hapjes ijs eet. Dat helpt bij het stoppen van de bloeding en verlicht de pijn heel erg.
Dit ging Jaylin super af, na 2 uurtjes werd ze even ziek en moest ze wat bloed spugen. Ook dat kan erbij horen, je maag verteerd geen bloed dus dat komt er hoe dan ook uit dan. Het is vaak een klein beetje wat tijdens of vlak na de operatie in hun buik stroomt.
Daarna klaarde ze ook echt op! Kort daarna mocht ze een stukje lopen en observeerde ze haar even. Het was goed, ze mocht mee naar huis! Een beetje waggel was ze nog maar verder oke.

Eenmaal thuis ging het mis

Het is belangrijk dat je kindje ook goed blijft drinken als je thuis bent. Het liefst om de 10 minuten een slokje, dat is goed voor de wondjes. Ijs eten helpt ook en verlicht meteen de pijn.
Dit deed Jaylin thuis ook heel braaf, ze wilde zelfs een boterham, naja prima als jij dat wilt. Ze had twee kleine hapjes op en wilde daarna toch liever een ijsje. Nog beter! Tip: Ik schraapte het ijs in een bakje zodat ze dat met een lepeltje kon eten, dat vond ze prettiger omdat ze zo af en toe een hapje kon nemen en haar mond niet zo ver open hoefde te doen.

Mama, er komt bloed uit Jaylin haar mond en neus

Het was druk thuis, de andere twee werden ook net thuis gebracht door oma. Mias bracht ik naar bed en ik smeerde voor Novan ook een boterham. Ik bedacht me dat ik zelf ook nog niets op had die dag dus maakte voor mezelf ook een boterham.
Ineens riep Novan: ”Mama, er komt bloed uit Jaylin haar mond en neus”. Het zal wel meevallen dacht ik nog, Novan kan namelijk best overdrijven. Maar inderdaad er liep wat bloed uit haar mond. ”Jay je moet meer ijs eten en slokjes drinken nemen, dat helpt tegen de pijn en tegen het bloed van de wondjes”. En dat deed ze, 10 minuten later kwam ik naast haar zitten en haar mond was weer schoon.

Ik vroeg regelmatig aan haar of het nog goed ging, Jaylin zegt namelijk altijd dat het wel gaat terwijl ze dan bijvoorbeeld toch veel pijn heeft.
Op een gegeven moment zei ze dat ze moest spugen. Ik greep snel de kots zakken die ik mee had genomen vanuit het ziekenhuis. En daar ging ze inderdaad, alleen maar bloed. Oke, weird vond ik het maar toch ook weer niet. Ze had tenslotte twee wondjes in haar keel zitten.
Ik vertelde haar dat ze meer moest drinken en maakt een nieuw ijsje voor haar klaar. Ondertussen riep ze weer dat ze moest spugen, en weer veel bloed.

Mama, mijn buik doet zo’n zeer!

Vanaf dat moment begon het wat te knagen.. je gaat jezelf dan afvragen oke hoe veel mocht het ook alweer zijn? Wanneer moest ik ook alweer bellen?
Ik zocht haastig in mijn tas naar de brief waar dit allemaal opstond. Ik kan je vertellen dat het er helemaal niet duidelijk op staat. Bloed spugen kan maar niet te veel, maar wat is te veel dan? Geen helderrood bloed maar donkerrood kan wel. Oke, ik keek in de zak en het was donker. Mijn gevoel en verstand waren op dat moment aan het vechten met elkaar omdat Jaylin nog steeds aangaf dat het wel goed ging. Ineens kroop ze van de bamk en schreeuwde ze naar me dat er iets vast zat in haar keel. Ik gaf haar wat te drinken. ”Mijn buik mama! het is mijn buik die doet zo zeer!”.

Heuh, je buik? Vanaf dat moment wist ik dat er nog veel meer bloed in haar buik zat, dat geeft echt een enorme pijn. Opnieuw moest ze heel erg spugen, en dit was de druppel ik greep opnieuw het papiertje het zocht het nummer op dat ik moest bellen als er iets niet goed zou gaan thuis. Toen ik het papiertje vast had moest Jaylin opnieuw spugen, ik zag op de zak dat de teller naar 700ml schoot. In de zak zag het er donkerrood uit maar uit haar mond was het helderrood. Stupid mom, dacht ik. Als het samen in zo’n zak ligt is het natuurlijk bruin omdat het zoveel is!

Vanaf toen ging het allemaal te snel, Jaylin verloor het bewust zijn. Ik had maar twee handen en was bezig met haar wakker houden en had de kotszak nog in mijn hand. Die gooide ik ergens neer, en schreeuwde naar Novan dat hij mijn telefoon moest geven. Mias was ondertussen wakker geworden en huilde in zijn bedje. Jaylin kwam weer bij en zei nog steeds dat het goed ging. Ik werd boos op mezelf waarschijnlijk en praatte in mezelf  ”Oke, dit gaat helemaal niet goed, Nee Jay dit gaat niet goed. Wakker blijven!”. Tijdens het bellen moest ik haar meerdere keren wakker porren of zelfs op haar wang slaan. De assistente wist meteen dat het foute boel was en rende naar de KNO arts. ”Blijf haar wakker maken” is het enige wat ik goed verstond. Daarna zei ze dat we nu naar het ziekenhuis moesten komen.
Op dat moment kwam Jacco binnen, terug van zijn werk. Hij wist van niks maar zag meteen dat het foute boel was. Hij nam het ‘wakker houden’ over zodat ik het gesprek met de assistente nog kon afronden.

Haar bloeddruk was drastische aan het dalen.

”We moeten nu naar het ziekenhuis” zei ik met tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel. De assistente moet mijn paniek gehoord hebben, ik begon namelijk bijna te huilen aan de telefoon. Ondertussen viel Jaylin steeds opnieuw weg, haar liepen waren spierwit. Ik ben geen arts maar uit mijn anatomie lessen wist ik dat dat het eerste is wat wit word als er te veel bloed verloren gaat. Haar bloeddruk was drastische aan het dalen en haar lichaam wilde op de spaarstand. Maar dat mocht niet, dat zou nog gevaarlijker zijn omdat ze dan in coma zou kunnen raken.
Onderweg bleef ik keihard tegen haar praten, alsof ze doof was terwijl ze net buisjes had gekregen. Ik praatte over van alles ”Zie je dat Jay, die auto heeft echt een lelijke kleur”. Ze kon allang geen antwoord meer geven maar het hielp haar wel om haar ogen open te houden en als ik zag dat haar ogen weer weg draaide begon ik weer tegen haar te praten.

Eenmaal in het ziekenhuis rende ik met Jay op mijn arm naar de poli, want daar moesten we heen van de KNO arts. Ik had de kotszakken nog steeds in mijn hand want ik was bang dat ze onderweg nog een keer moest.
Toen ik daar aankwam wist de assisente meteen wie ik was en rende naar de kno arts die ons vervolgens ontving in een andere kamer. Ze stelde wat vragen maar werd onderbroken door een oude andere arts die ik niet kende. ”Ik neem het hier over” zei hij tegen haar. Hij vroeg van alles, hoe ziet haar bloed eruit..ja uhh kijk hier in die zak dan. Waarom wil je dat weten? ”Nee ik wil het echt even zien dat ze het spuugt, ik wil goed kunnen zien hoe het eruit ziet.”
Oke, ik vond het vreemd en was in paniek. Wat lult deze ouwe man nou? Wanneer heeft ze  voor het laatst gespuugd? uuhm, een kwartier geleden vlak voordat we weggingen.
Hij keek in haar keel en mompelde wat dingen en belde iemand op. Hij kwam terug en Jaylin strompelde van de stoel af. Ze werd gek, het leek alsof ze bezeten was. Bezeten van de buikpijn, want daarna kwam met haar allerlaatste kracht de grootste lading bloed van die dag eruit. Iedereen en alles zat onder. Daarna vlogen haar ogen echt dicht, ze kon niet meer. Ondertussen ging ze van lijkbleek naar een gele/groene kleur, echt een hele nare kleur om te zien. Ik weet niet waarom, misschien was het paniek maar ik riep: ohnee sorry sorry! Ik zal wel helpen met schoonmaken, en ik begon de vloer te poetsen. Waarna de verpleegkundige het doekje uit mijn handen trok en zei dat ik rustig moest gaan zitten.

Toen was er toch ineens enig paniek bij de arts. Wanneer heeft ze voor het laatst gegeten? Weet ik veel dacht ik, een uur terug een paar hapjes brood ofzo. Verder alleen ijs en water. Mooi zegt hij, ze gaat namelijk zo weer onder narcose want de bloeding moet direct gestopt worden.

Hij zei dat we onmiddellijk naar de kinderafdeling moesten. ”Ze weten dat jullie eraan komen, infuus staat klaar en ik de OK is gereserveerd”. Er was geen bed of rolstoel in de buurt dus Jacco moest met haar hollen naar de afdeling, en ik met mijn korte pootjes daar achteraan samen met de assistente.
Toen we de kinderafdeling binnen kwamen zag ik de twee verpleegkundige die er die ochtend bij waren toen Jaylin haar amandelen verwijderd werden.
Ze keken naar ons en zeiden ”Ohnee he”. Ze wisten meteen wat er aan de hand was. Eenmaal in de kamer kwam Jaylin even bij, haar infuus werd ingebracht en ze gaf geen kik. Haar lichaam stond echt op standje automatische. De bloeddrukmeter ging om en het infuus begon met lopen. Jaylin plofte neer op het bed en was vertrokken.

Toen ze naar de OK gereden werd wilde de zuster haar wakker maken, maar dit lukte niet. Ze is nu echt ver heen zei ze tegen arts. Snel gingen we naar de OK waar ze weer even bij kwam. De KNO arts die haar sochtends had geholpen kwam nu weer. Ze wilde in Jaylin haar keel kijken, maar we konden de ok nog niet op. ”Laat maar” zei de arts. ”Ik doe het hier gewoon we kunnen niet te lang wachten”. Toen ze in haar keel keek zag ze de boosdoener, een bloedprop. En die krengen zijn gevaarlijk. Nu al, moet je nagaan als hij ergens heen schiet waar je ze zeker niet wilt hebben.

Jaylin werd de OK binnen gereden en ik mocht er weer bij zijn, kort want deze keer ging het niet rustig met een kapje. Via het infuus kreeg ze de slaapmedicatie ingebracht. Jaylin haar ogen vulde zich voor het eerst die dag met tranen, en ze kreeg een pruillip. Op dat moment hield ik het ook niet meer en daar zaten we samen te huilen.
Mijn bikkel, even volhouden. Ze gaan het voor je regelen! Drie seconde nadat het narcose middel door haar infuus gespoten was, sliep ze al.
Heel snel werd ik ook de OK uitgetrapt, ze hadden haast blijkbaar. En dan begint het wachten.

Het duurde ik denk ongeveer een uur voordat we gebeld werden dat ze naar de uitslaapkamer gereden werd. Daar duurde het nog een uur voordat ze even wakker werd. Ze hebben de wondjes uit eindelijk dicht gebrand en de bloedprop verwijderd. Alles bij elkaar was ze ongeveer de helft van haar bloed kwijt geraakt.

Bizar hoe snel zoiets gaat, ik had geen tijd om fatsoenlijk na te denken. Achteraf gezien had ik beter 112 kunnen bellen dacht ik. Maarja op de brief stond toch echt dat ik hun moest bellen. Ik kan moeilijk beschrijven wat er dan door je heen gaat, maar heel veel. Ik ben zelfs gaans stotteren aan de telefoon ik wist het gewoon even niet meer. Het moment van buikpijn naar alleen maar  bloed spugen en wegvallen ging echt onwijs snel. De dag daarna waren er wat twijfels over een bloedtransfusie maar dat bleek gelukkig niet nodig want ook daar zitten risico’s aan verbonden.

Jaylin haar Hb is gezakt van 6.3 naar 4.8 en het zal nog wel even duren voordat ze weer helemaal fit is maar verder doet ze het super. Ze praat nu zelfs alweer.

Het leek wel karma, een dag voordat Jaylin geopereerd werd schreef ik namelijk nog dat er tegenwoordig terughoudend word gedaan over het verwijderen van keelamandelen vanwege deze complicaties. Waarvan de kans dus echt nihil is, 1 tot 4 procent krijgt een nabloeding. En nog minder krijgt dit in combinatie met een bloedprop. Ik wil dus benadrukken dat dit echt uitzonderlijk is maar dit word dus bedoelt met de complicaties die de KNO artsen je vertellen tijdens het intake gesprek.
Jacco heeft het nagevraagd en dit gebeurd ongeveer eens peer jaar in dit ziekenhuis, dat is in vergelijking met de hoeveelheid kinderen die per jaar worden geholpen dus echt minimaal. Wij hadden echt pech.

Tips:
Ik heb nog een paar tips die ik wil meegeven:
– Laat je kind een dag van te voren zelf ijsjes uitzoeken in de winkel (waterijs)
– Schraap het ijs voor je kindje
– Laat je kindje de eerste nacht of misschien zelfs twee nachten bij je slapen.
Zodat je kunt horen als er iets niet helemaal goed gaat.
– Laat je kind je veel koud drinken. (geen appelsap dat prikt)
– Geef je kindje voldoende pijnstilling, Jaylin wilde het niet maar ze mogen de eerste dag 500mg en daarna 350mg paracetamol zetpillen.
Daarna weer de gewone dosis. (let op: dit verschilt per kind door het lichaamsgewicht, dit word je verteld vlak voordat je naar huis mag met je kindje)

Mocht je kindje thuis bloed spugen, ook al is het maar een mini beetje: meteen bellen! Beter eerder dan te laat neem dat nu maar van mij aan.
Ook al staat er in de papieren dat een beetje oke is, gewoon bellen en het in ieder geval melden.

Zijn er bij jouw kindje ook neus en/of keelamandelen verwijderd en hoe ging dat?