Michelle vroeg mij of ik mijn bevallingsverhaal van Maeve met jullie wilde delen. Ik heb al zoveel met jullie gedeeld dat ik dit natuurlijk ook graag met jullie deel en natuurlijk ja zei! Het cadeautje op een minder prettige zwangerschap.
Nesteldrang
Vandaag, dinsdag 23 oktober, had ik met mijn moeder afgesproken om de laatste dingen van mijn “nesteldrang” lijstje af te vinken.
Ramen lappen, koelkast schoonmaken, de gang opruimen (jassen en schoenen uitzoeken) en de nieuwe gordijnen ophangen in de slaapkamer!
Die heldin van een mama stond om 8u op de stoep en zijn na een heerlijk bakje koffie aan de slag gegaan.
Nou ja we, ik moet toegeven dat ik voornamelijk op een stoel heb gezeten om toe te kijken en aan te geven wat wel en niet weggegooid kon worden, maar he ik steunde haar mentaal hé!
Toen ze eenmaal bezig was leek mijn nesteldrang zich te vergroten en hadden afgesproken dat ze toch morgen nog even terug kwam voor dan echt de allerlaatste klusjes.
Mijn moeder was de deur nog niet uit en dacht de allerlaatste klusjes morgen? Iets in mij zei, nee Marisa beter doe je dat nu gewoon nog even! Iets met tanden op elkaar en poetsen maar! Dus voordat ik naar bed ging toch nog even de laatste dingetjes poetsen!
Zou het dan toch begonnen zijn?
Ik lag die avond om 19.30 in bed, zo moe en kapot was ik. Ik werd vervolgens om 22.00u wakker om te plassen en had moeite om opnieuw in slaap te komen door de harde buiken. Om 23.30 besluit ik weer naar het toilet te gaan, dit toiletbezoek duurde alleen wat langer als gedacht. De harde buiken kwamen nu wel heel snel achter elkaar, zou het? dacht ik nog. Rond 00.00u ben ik dan toch maar die weeën timer app gaan downloaden en die gaf direct aan, vk bellen!
Om 00.30 komt Melvin naar me toe, keek me aan en zei zal ik maar gaan bellen? Ik twijfelde nog, maar die twijfel sloeg al snel om in ja, ik denk dat het begonnen is.
Om 01.00u is de vk bij ons om te controleren of de bevalling daadwerkelijk begonnen is & jawel ik had 2-3cm ontsluiting. We besloten om naar het zkh te gaan omdat ik daar om medische redenen moest bevallen. Mijn moeder had ik inmiddels al geappt en niet veel later stond ook zij op de stoep om thuis te blijven met de kinderen.
De bevalling
Om 02.00u komen we aan in het ziekenhuis, na controle blijk ik op 5cm ontsluiting te zitten en besluit ik vrijwel direct om te gaan douchen.
We spreken af met de verloskundige dat ze om 03.30 weer bij ons komt kijken.
Ik merk dat ik de weeën goed onder controle heb, ze zijn heftig zoals altijd maar ik merk dat ik rustig ben en het over me heen laat komen.
Inmiddels is het 03.30 en ben ik erg benieuwd hoever ik nu ben, de vk voert haar controles uit en ik zit op dat moment rond de 6 a 7cm ontsluiting. Ze adviseert me om opnieuw onder de douche te stappen en over een uur weer bij ons terug te komen.
De weeën worden steeds heftiger en ik merk dat hij nog erg hoog zit en vooral heel bewegelijk is.
Om 04.30 besluit de verloskundige mijn vliezen te breken. Omdat hij nog erg hoog zit moet een 2e verloskundige, terwijl mijn vliezen worden gebroken hem naar beneden duwen. Dit om er voor te zorgen dat hij in de juiste richting gaat en in mijn bekken wordt geduwd.
Minder grappig gevoel kan ik jullie verklappen, maar fijn dat het zo kan.
Op de vraag of ik nog een keer onder de douche wil is het antwoord vol overtuiging, nee!
Ik ben kapot, mijn rug doet intens veel pijn en ik lijk geen pauze tussen de weeën door meer te krijgen.
Bij elke wee trapt hij mee & dit heeft de rest van de gang ook meegekregen gok ik.
Om 05.53 geef ik bij de verloskundige aan dat ik het gevoel heb nu iets mee te willen drukken tijdens een wee.
Dat gevoel slaat al snel om in daden en om 05.58 is hij in 1 perswee geboren.
24.10.2018, Maeve Maël Dors, 3600 gr. en 50cm.
Cadeautje
Wauw, deze bevalling was echt een cadeautje op mijn zwangerschap. Zoals jullie weten heb ik het vooral de laatste maanden erg zwaar gehad en kon ik me vrijwel alleen nog maar voortbewegen in een rolstoel. Slapen lukte bijna niet meer (alleen een paar uurtjes rechtop) en mezelf aankleden/verzorgen ging ook bijna niet meer.
Ik moet toegeven, juist vanwege de pijn die ik had, ik enorm opzag tegen de bevalling. Want hoe kun je nog meer pijn verdragen als alleen zitten, staan of lopen al zoveel pijn doet? En wat als er weer hetzelfde gebeurd als bij de bevalling van Maeyson? Of stel dat…
Maar gelukkig is daar onze oerkracht, die prachtige natuur die het van je “overneemt” en niet te vergeten die lieve man van mij, die een enorme steun is geweest en nog steeds altijd is!
Zijn jullie ook benieuwd naar de bevallingen van Mailiyah en Maeyson? Laat het in een reactie weten en wie weet deel ik deze ook nog eens een keer met jullie!
Liefs,
Marisa
Volg Marisa en haar mooie gezinnetje op Instagram!
Geef een antwoord