Oke, Stel je even voor…
Hoi! Ik ben Martha, 28 jaar oud en mama van 4 kinderen van 6, 4, 2 en 0. Ik ben full-time thuis, en eigenlijk bevalt dat me heel goed.
In hoeverre is jouw leven verandert sinds je moeder bent? Ben jij als persoon verandert?
Ik werd moeder toen ik 21 was en ik studeerde toen nog. Het hele moederschap overviel me enorm en in de eerste jaren vond ik het erg overweldigend. Ik ben toen een tijdje best wel afhankelijk geweest van de steun van mijn man, en voelde vaak echt een beetje alleen. We woonden toen ver van familie en ik kreeg alles maar niet op de rit. Dat komt ook omdat ik sinds ik moeder ben veél meer last heb van mijn adhd. Je hebt gewoon geen controle en ik kreeg vaak geen overzicht. Inmiddels weet ik stukken beter hoe ik alles op een manier kan doen die werkt voor mij, en voel ik mij veel meer ‘geaard’ als moeder. Ik voel nu veel vaker dat ik dit gezin aankan, dat ik ervan geniet en dat dit is wat ik wil doen! Maar dat heeft wel een paar jaar geduurd.
‘Ineens’ zag ik dat jullie een pleegkindje in jullie armen hadden gesloten. Nu begrijp ik dat dit niet ineens was en hier waarschijnlijk een heel proces aan vooraf is gegaan. Kun je wat meer vertellen over hoe en waarom jullie blij de pleegzorg terecht kwamen en waarom jullie dit zo graag wilden doen?
Wij wilden samen al heel lang ooit pleeg- of adoptiekinderen in huis nemen. Dit heeft bij ons allebei enorm ons hart. Toen we zelf twee kinderen hadden, een meisje en een jongen, dachten we; nu zijn we er klaar voor om (voorlopig) geen eigen kinderen meer te krijgen en voor pleegzorg te gaan. We hebben toen de cursus gedaan maar toen werd ik toch weer zwanger. We waren er super blij mee maar deze zwangerschap is enorm zwaar voor mij geweest, ik was lichamelijk en daardoor ook psychisch echt heel zwak. Daar moest ik na de bevalling enorm van bijkomen. Toen Liva 1,5 was begon het weer te kriebelen. We moesten nog een kleine opfris cursus doen en toen konden we weer als beschikbaar pleeggezin op de lijst. Ik weet niet wat het precies is maar ik wilde dit ZO graag. de wereld is vol met kindjes die niet hebben wat onze kinderen wel hebben. Een liefdevol en stabiel thuis. Ik wil dit zo graag delen!!! Ik heb zelf de opleiding Maatschappelijk Werk en Dienstverlening gedaan op de hogeschool in Ede, en ik geloof enorm in de kracht van een stabiel gezin. Ik geloof dat de structuur van een gezin de beste hulpverlening is die er is. Daarom zijn wij nu ook bezig met het starten van een gezinshuis. Want met dit werk kun je zoveel invloed hebben op levens van anderen, en zoveel liefde kwijt! Dat vind ik geweldig.
In hoeverre speel het geloof een rol in jullie gezin? Ik weet dat jullie christen zijn, geef je dit ook mee aan de kinderen? Ook aan jullie pleegkindje?
Zouden jullie nog meer pleegkinderen een warm plekje bij jullie willen geven?
Ja heel graag. We zijn wel heel bewust aan het nadenken over wanneer en welke leeftijd, omdat we echt proberen ons bewust te zijn dat we al vier kinderen hebben en dat die genoeg aandacht moeten krijgen.
Het lijkt er soms op dat jij heel easy alle ballen hoog houdt, nu weet ik dat Instagram een vertekend beeld kan geven want mensen denken dat vaak van mij ook. Maar hoe doe je het toch allemaal? Is het druk 4 kinderen? En met alles rondom de pleegzorg, moeten jullie daarvoor regelmatig gesprekken voeren of valt dat eigenlijk wel mee?
Leuk dat je dat zegt, want ik heb vaak zelf het idee dat ik juist op instagram helemaal niet over kom alsof ik heel easy de ballen hoog hou 😉 Maar inderdaad is dat niet zo. Ik vind het zeker druk met 4 kinderen! Maar het scheelt echt dat ik full-time thuis ben, en me er nu echt helemaal aan over kan geven. Maar ik heb echt wel mijn momenten (vooral tijdens het avond eten) dat ik denk; hoe krijg ik dit allemaal op bed, en mijn huis weer glad? En wat voor eeuwigheid gaat het nog duren voordat dat allemaal klaar is! Het avond eten vind ik ook de grootste uitdaging op de dag. Ze eten hier allemaal niet echt makkelijk dus ik kan voor mn gevoel nooit eens rustig mijn eigen eten op eten. Dan kan ik ook wel eens bleren “dat ze nou eens een keer allemaal stil moeten zijn want dat ik nooooooit eens rustig kan eten!” Ik probeer dit soort negativiteit wel echt te beperken want ik vind het eigenlijk vooral aan mezelf liggen, maar ja, soms heb je van die momenten 🙂
Waar shop je het liefst voor de kinderen?
Ik doe vaak twee keer per jaar een bestelling bij junioredition in de sale. Ze hebben daar vaak nog veel in de sale van merken als Mini Rodini, Mingo, Maed for mini, Gray label, CarlijnQ. Dat zijn wel een beetje de merken waar ik van hou, samen met Zara.
Geef je de kinderen nog steeds thuis les of gaan Sira en Elim nu wel naar school?
Sira en Elim gaan naar een internationale school. Het is een kleinschalige school waar het geloof een grote rol speelt. Ik vind het een hele toffe school waar enorm veel aandacht is voor elk kind.
Heb je eigenschappen waar je niet zo trots op bent of waar je aan wilt werken?
Oh yeah!!! Duizend! Ik ben enorm positief ingesteld maar ik zie áltijd verbeterpunten bij mezelf, maar dan niet op een manier waardoor ik negatief naar mezelf kijk. Ik voel me bijvoorbeeld best snel aangevallen of trek me dingen persoonlijk aan. Daar blijf ik aan werken! Verder kan ik soms (soms, maar toch) echt zulke lelijke schreeuwen geven naar de kinderen. Vooral als ze boven herrie maken en een van de kleintjes slaapt. Dat ik echt zo blér: “STIL!!” en dat dat dan heel agressief klinkt. Dat vind ik echt heel lelijk van mezelf ;-). Verder maak ik heel veel rommel. Daar werk ik al jaren aan, en als ik terug kijk zie ik mezelf groeien. Maar laaaaangzaaaaaam.
Heb je wel eens nare dingen of reacties gekregen op social media, hoe ga je daar mee om?
Via social media niet direct, maar welk van mensen die mij persoonlijk kennen óver mijn social media. Mijn ervaring is dat mensen die me toch niet kennen me gewoon volgen omdat ze dat leuk vinden. En als ze het niet meer leuk vinden volgen ze me niet meer. Maar mensen die me kennen volgen me gewoon omdat ze me kennen, of uit nieuwsgierigheid. En dat vind ik soms echt lastig. Omdat die mensen wel eens wat laten vallen, of dat ik dat via via hoor. Onder andere dat ik teveel persoonlijke dingen deel, of dat ik wel érg rommelig ben, of of mijn man het wel leuk vind dat ik dat erop zet. Of dat ik heel veel bezig ben met kleding en mijn kinderen daarvoor gebruik. Of dat ze heeeeeele dure kleding dragen (?). Dat raakt me wel hoor! Maar ik vind dat ook gewoon gevolg van mijn eigen keuze om inderdaad veel op instagram te zetten.
Welke metafoor of quote past het best bij jou en waarom?
“The journey is far from perfect, but by grace she’ll be strong, she’ll make it” Ja dat vind ik nou echt een mooie. Gewoon, ik ben hartstikke imperfect. Mensen denken soms dat ik alles zo goed doe, met een pleegkindje erbij etc, maar ik zie zooooo veel aan mezelf (iedere dag) wat juist gewoon falen is, en gebrokenheid. Maar ik denk echt dat iedereen dat heeft. En daarom, mijn reis is verre van perfect. En genade is één van mijn lievelingswoorden. Omdat er bij God altijd (áltijd) genade is. En ik die daarom ook voor mijn kinderen heb, en de mensen om me heen. En de quote vind ik ook krachtig. Dat ik echt in mijn kracht mag staan. Me niet hoef neer te laten halen door negativiteit. Dit ben ik, en dat is oké. Dat is goed, zelfs!
Wat is jouw kracht?
Ik ben heel positief ingesteld. Als ik fiets en het regent dan zul je mij nooit tegen mijn kinderen over rotweer horen, ik zeg dan: “Doe je capuchon even af dan voel je hoe heerlijk die druppels zijn”. Ik ben ook een beetje gek hoor, ik maak veel rare grapjes tegen de kinderen. Als ik ze naar school breng rijden er altijd twee andere kinderen mee, en Elim zei laatst vergoelijkend tegen hen: “Mijn moeder is gewoon een beetje gek hoor”. Verder heb ik ook niet snel een oordeel over anderen. Ik waardeer heel veel mensen zoals ze zijn, en als iemand iets doet wat ik niet zo snel zelf begrijp besef ik me altijd dat iedereen redenen heeft voor zijn of haar gedrag. Dat geef ik ook heel sterk aan de kinderen mee.
Is er iets wat je andere moeders wilt meegeven?
Ik ken heel wat moeders die een pleegkindje ook wel overwegen maar zichzelf te kort voelen schieten. Ze denken dat ze niet goed genoeg zijn en zien vooral hun fouten. Ik wil echt zeggen dat je dat los mag laten! Ik geloof dat heel veel van ons gevoel en onze beleving van ons leven begint in ons denken. We staan onszelf heel vaak toe om negatieve dingen te denken, zonder ons te realiseren dat die enorme impact hebben op ons gevoel en ons gedrag. Soms kunnen we onszelf zo neerhalen in onze gedachten, en dan is het veel moeilijker om met een zelfbewuste en liefdevolle lach een cassiere te bedanken, of iemand een compliment te geven. Ik zou jullie het boek “strijd in je denken” van Joyce Meijer willen aanraden als je dit herkent, of er iets over gaan lezen. Want hoe ‘zwaar’ je je leven ervaart heeft heel veel te maken met hoe je denkt. En dat kan veranderen! Dus wees lief voor jezelf, we maken allemaal fouten. We schreeuwen (bijna) allemaal wel eens tegen onze kinderen, dus zeg sorry en begin op nieuw. En spreek heel veel zegenende en positieve woorden over je kinderen uit. Jij bent de basis van wie zij zullen worde
Leuk dat je me gevraagd hebt hiervoor! Dankjewel! Ik heb respect voor jou, je openheid op instagram en je eerlijkheid. En voor je onvoorwaardelijke liefde voor je kinderen.
Geef een antwoord