Ik vind het zo bijzonder, zo langzaam als de zwangerschap gaat zo snel gaat het wanneer ze geboren zijn! In deze blog deel ik alle mijlpalen, plus en minpunten van de afgelopen 9 maanden met Mias.
Zo bijzonder
Ik weet nog zo goed hoe blij we waren met de komst van Mias, en hoe bijzonder de bevalling begon. Mias doet vanaf begin afaan alles al op een andere manier haha. Zo begon de bevalling heel gek, en zette het uiteindelijk pas door toen ik bij mijn vriendin in bad zat. Dat was zo’n weird moment, want ik lag daar (naakt dus he) te puffen en haar vriend sliep de kamer daarnaast na een nachtdienst. Als een bejaarde moest ik na een uur toch echt dat bad uit anders zou hij daar thuis geboren worden.
Toen hij geboren werd uit eindelijk,gelukkig gewoon in ons eigen huis, werd mijn hart opnieuw gevuld met heel veel liefde.
Lichaam
Zwanger zijn vind ik toch wel een dingetje, er veranderd zoveel in je lichaam. En dat moet daarna dan ´gewoon´ weer terug in shape, in conditie. Gewoon even.. nee was het maar waar. Ik heb echt geen conditie meer sinds de bevalling. Qua gewicht moet ik niet zeuren want ik ging van 72 naar 50kg in no time, misschien mede door de borstvoeding? Maar ik denk ook mede door de stress haha! Dat is natuurlijk hartstikke fijn, maar alles flubbert wel gewoon als een waterbed om me heen. Ziet er niet uit! Voor die flubber buik doe ik wel eens buikspieroefeningen, maar daar komt mijn missende discipline gen weer om de hoek kijken: Ik vergeet dat natuurlijk elke dag. Wat ik wel veel doe is zwemmen, ik merk dat dat me wat krachtiger maakt maar qua conditie zou ik echt nog wel flink vooruit willen gaan.
De eerste maanden
De eerste weken waren zoooo fijn! Mias was echt onwijs rustig en zenn. De borstvoeding liep top, ik voelde me vrij snel fit en Mias rolde meteen in ons ritme mee. Ook grote broer en zus waren enorm blij en trots!
Vaak is de eerste tijd wel enorm vermoeiend, tenminste zo heb ik dat ervaren. Ik probeerde prachtig voor de dag te komen maar op sommige dagen sloeg de moeheid behoorlijk toe. Mias liet me snachts gelukkig altijd goed slapen. Meestal kwam hij 1x voor een voeding, ideaal!
Na 3/4 weken sliep hij ineens door en dronk hij nog 6 keer live. Helemaal top! Zo zoet en tevreden en er was niks aan gelogen. Wantjaaa wij moeders scheppen allemaal wel eens op, maar Mias was oprecht de rustigste van de drie. Ik zit in een whatsapp groepje met allemaal moeders van oktober en ik voelde me dan zo trots als ik de andere verhalen wel eens las(sorry dames haha).
Twijfels
Zoals de meeste van jullie wel weten begon Mias zijn groei na 6 weken af te buigen. No big deal dachten wij, en iedereen eigenlijk. Want dat is het ook helemaal niet als een kind even zakt of stijgt. We merkte weinig verschil in zijn gedrag verder, hij was zo happy en rustig.
Toen we met twee maanden weer bij het CB kwamen bleek dat hij ineens in een maand tijd niets meer was gegroeid en dat was wel echt een shock. Want hoe kun je zo relaxt zijn als je veel te weinig voeding krijgt? Het bleek dus dat Mias al in een ‘overlevingsfase’ was beland. Vanaf dat moment begon ik sterk te twijfelen aan hem en aan mijn kunnen als moeder zijnde.
Omdat ik hier al een uitgebreide blog over heb geschreven ga ik dat nu niet hier doen maar deze kun je hier lezen.
Zwaar
Ik ga niet tegen jullie liegen, ik vond het ondanks dat Mias zo zoet was die maanden onwijs zwaar. Ik ging gewoon door maar alles maakte me zo moe. Er waren dagen dat ik liters koffie naar binnen heb gegoten om de dag door te komen maar zelfs dat was niet genoeg. Genoeg tranen zijn gevloeid omdat ik even niet meer wist hoe of wat.
Daarnaast voelden de andere twee alles feilloos aan, en werden ze daardoor opstandig. Dat kostte nog meer energie. Niet pedagogische verantwoord gooide ik ze dan maar bij een beeldscherm zodat ze stil waren. Soms viel ik dan gewoon in slaap op de bank naast ze, zo kapot was ik! Daarnaast baalde ik gewoon enorm dat het niet liep zoals ik had gehoopt. De borstvoeding moest ik noodgedwongen stoppen voor Mias zijn gezondheid en veiligheid, want ja op een gegeven moment was Mias zijn conditie niet heel veilig meer en ging hij erg achteruit, hij zag er slecht uit ondanks zijn wijze blik en altijd vrolijke lach daarnaast heb je ineens een ziek kindje thuis en speel je voor een deel verpleegkundige.
Alles vliegt voorbij
Langzaam maar zeker zien we Mias echt veranderen in een klein ventje, met een eigen persoonlijkheidje. Zo slap als hij is in de spieren, zo sterk is hij in zijn wil! Je merkt tegenwoordig echt dat hij steeds meer wilt doen, soms lukt het en soms niet. Dat geeft niet, tijd genoeg! Omdat Mias toch wel een beetje anders is dan anders ben ik op een gegeven moment anders naar hem gaan kijken. Ik kon stik jaloers worden als ik moeders zag met kindjes van zijn leeftijd die alles zo mooi deden, mijlpalen bereikte en ga zo maar door. Slaat nergens op natuurlijk, ieder kind doet het anders maar toch.. het leek me zo leuk, de eerste hapjes, spelen met hem op een kleed en vooral gewoon genieten zonder zorgen.
Bij Mias zie je op het eerste oog niks aan de buitenkant, hij lijkt een gewone baby. Van 4 maanden dat wel, maar verder zie je behalve de sonde weinig geks aan hem. Totdat je natuurlijk hoort dat hij 9 maanden is en nog vrij weinig doet. Dat vind ik wel eens lastig, want omdat hij (gelukkig)geen ernstige dingen aan de buiten kant heeft moet ik vaak uitleggen wat hij dan wel heeft, mensen proberen en willen dat graag begrijpen natuurlijk, ook al lukt dat niet altijd.
Elke dag is een feestje
Tegenwoordig proberen we alle zorgen rondom Mias een beetje los te laten voor de buitenwereld. Op een of andere manier voel ik mezelf wel eens bezwaard als ik erover ‘klaag’ of weer eens slecht nieuws heb. Van binnen ben ik er natuurlijk veel mee bezig, maar ik benoem vooral alle mooie en goede dingen die we bij hem zien. Elke dag is een feestje, is ons motto! Tegenwoordig pakt Mias super goed zijn beentjes vast, pakt speelgoed en rolt op zijn buik en weer terug. Een beetje stuntelig en soms word hij heel boos omdat het niet lukt, maar daar is zijn wilskracht weer: hij blijft het altijd proberen. Op dit moment gaat het best oke met Mias, ja we zijn nog steeds onzeker, whet is nog steeds niet wat het zijn moet en we weten niet hoe het gaat lopen de komende tijd. Zal hij gaan zitten? zal hij gaan lopen? Zal de sonde binnenkort weg kunnen? Gaat hij weer goed groeien? We blijven van alles proberen en positief denken. Maar een diagnose en oplossing zou zooooo fijn zijn! Maar goed, Mias doet onwijs zijn best! Dus wij doen dat ook!
Feitjes op een rijtje
Ik vond het leuk om even wat statestiekjes te delen van Mias. Zoals vele weten groeit Mias minimaal, soms super goed, en dan ineens staat hij weer stil.
Geboren:
04-10-2017:
3340 gram & 49cm
1 maand oud
4220 gram & 55,3 cm
2 maanden oud
4245 gram & 56 cm
3 maanden oud
4475 gram & 57,6cm
4 maanden oud
4735 gram & 60cm
5 maanden oud
4925 gram & 62cm
6 maanden oud
5105 gram & 63cm
7 maanden oud
5400 gram & 64,5cm
8 maanden oud
5750 gram & 64,5cm
9 maanden oud
5900 gram & 65cm
Tandjes:
Geen
Bedankt voor het lezen! Al jullie positieve energie doet mij ( en de rest van het gezin) enorm goed. Als Mias later groot is kan hij terug lezen hoeveel lieve mensen aan hem dachten.
Ik zit er aan te denken om binnenkort weer een keertje Live te gaan op instagram zodat ik wat makkelijker kan reageren op vragen over Mias,de bevalling,voeding schema, slaap schema ect.
Lijkt dat jullie leuk? Let me know!
Mooi omschreven! Blijf ge nieten van/samen met mias!