Denkt een huisarts soms te makkelijk?…

Afgelopen zaterdag werd Novan opgenomen in het ziekenhuis. Al bijna twee jaar lopen we tegen een probleem aan waarmee we heel vaak bij onze eigen huisarts zijn geweest, maar telkens werden we weer naar huis gestuurd met Antibiotica of met ”het is niks,het valt wel mee”.
Op een gegeven moment begin je als moeder zijnde dan bijna aan jezelf te twijfelen, ‘Ben ik dan zo’n piet paniek?’, ‘Beeld ik het mezelf alleen maar in?’, ‘Als de huisarts zegt dat het niks is,dan zal dat wel zo zijn toch?’.

Helaas niet in alle gevallen blijkbaar…..

Novan hoest al sinds zijn geboorte als een zeehondje. Ik weet nog goed toen hij pas twee dagen oud was,hij in de box lag en heel erg begon te hoesten, alsof hij een pakje sigaretten had weg gerookt en dat de kraamvisite aan me vroeg: ‘Is dat Novan die zo hoest?! dat is toch niet gezond?’.

Dat was precies wat wij ook dachten en daarom gingen we ermee naar de huisarts.
Bij de huisarts hadden we uitgelegd wat er aan de hand was, maar de huisarts vertelde ons dat we ons geen zorgen hoefden te maken en dat dit wel vaker voorkwam bij een pasgeborene omdat ze nog moeten wennen aan de omgeving. Oke, dat klinkt logische dus gingen we ervan uit dat het inderdaad niks was en het met een paar dagen wel over zou gaan.

Maar na 4 weken hoestte Novan nog steeds zo erg en daarnaast begon hij nu af en toe ook heel erg benauwd te worden. We maakte ons opnieuw zorgen en gingen weer naar de huisarts. De huisarts controleerde zijn luchtwegen. ‘Hij zaagt een beetje’ zei de huisarts en vertelde ons dat hij antibiotica zou voor schrijven,het zou dan met een week over zijn.
Een paar dagen na het starten van de kuur merkte we inderdaad dat het minder werd,gelukkig!
Echter 3 weken na deze kuur begon het weer van voor af aan.
Opnieuw naar de huisarts, opnieuw met ‘Het valt wel mee’ naar huis en de keer daarop weer naar de huisarts met weer een kuur mee naar huis. En zo ging dat heel lang door.

Op een nacht werd Novan in paniek wakker, hij was benauwd maar nu zo benauwd dat zelfs wij er bang van werden. Het kostte hem duidelijk onwijs veel moeite om aan zuurstof te komen en doordat hij in paniek raakte werd dit alleen nog maar erger.
Huilend stond hij aan ons voeteneind te trekken aan het dekbed, hij wilde niet bij ons, hij wilde niet zitten, hij wilde niet staan het enige wat hij wilde was lucht! Je zag hem vechten, het was echt hartverscheurend om te zien.
Mijn man belde die nacht de huisartsenpost, tijdens dit gesprek legde mijn man uit dat dit al een tijd lang gaande was maar dat het nu wel heel erg was. We moesten langs komen zodat de arts hem kon onderzoeken. Jacco ging alleen heen met Novan zodat ik bij Jaylin kon blijven.
Deze huisarts vertelde dat het een pseudokroep aanval was, en dat deze na een paar uur weer zou afzakken sommige kinderen krijgen dat,vooral kinderen onder de 4 jaar. Hij vertelde ons dat stomen in de douche vaak wel goed kan helpen dus dat hadden we meteen gedaan.

De avonden daarna was Novan nog net zo benauwd,maar nu we wisten wat het was en konden we het goed onder controle houden.
Maar helaas,deze benauwdheid keerde om de 2 a 3 weken terug en voor wat wij wisten was dat niet gebruikelijk bij pseudokroep. Dus ik maakte opnieuw een afspraak bij de huisarts, en je raad het al: Opnieuw kreeg Novan een antibiotica kuur.
Vanaf dat punt was ik er al behoorlijk klaar mee, waarom geven ze mijn kleine mannetje van nog geen twee jaar zoveel antibiotica? Ik heb in mijn hele leven misschien één keer antibiotica gehad voor een blaasontsteking maar verder nooit. Het leek net of deze huisarts er promotie mee maakte! Toen ik hem vroeg ‘alweer antibiotica? is er niks anders wat je kunt doen?’ zei hij dat dat niet kon en dit het enige was wat kon helpen. Ik vertrouwde hem opnieuw.

Deze kuur kreeg hij twee weken terug, vorige week was de kuur afgelopen.En nog geen 3 dagen later werd Novan opnieuw benauwd. Zaterdag ochtend begon het weer,we hoorde het al aan hem maar het was op dat moment nog niet heel erg.
Mijn man en ik zouden naar de stad gaan voor de laatste sinterklaas inkopen en we brachten Jaylin en Novan bij mijn schoonouders. Mijn schoonouders passen heel vaak op de kinderen en ze hebben nog nooit gebeld als er iets aan de hand was want ze lossen het meestal zelf op. Maar nadat wij ongeveer een uur in de stad liepen belde mijn schoonmoeder ons op ‘Jullie moeten echt naar huis komen want het gaat niet goed met Novan. Hij is onwijs benauwd en ziet lijkbleek’. Natuurlijk gingen wij onmiddellijk naar huis maar we waren er nog niet paniekerig onder omdat dit voor ons een heel herkenbaar en terugkerend iets is. Maar toen we bij mijn schoonouders aankwamen zagen we dat Novan het nu echt heel moeilijk had, binnen 2 uur was hij onwijs verslechterd. Hij liep huilend rondjes op zoek naar lucht,mijn hart brak. En daarnaast waren we boos en verbaasd, hij had tenslotte net een antibiotica kuur gehad! Hoe kan dit toch? We besloten de huisartsenpost te bellen en we besloten ook dat we niet akkoord zouden gaan met weer een kuur.

Eenmaal daar aangekomen werden we al opgewacht en konden we meteen doorlopen. Daar hebben wij opnieuw het hele verhaal uitgelegd vanaf zijn geboorte tot nu,over alle antibiotica kuren en over dat onze eigen huisarts ons continu weer vertelde dat het niets was.
Deze huisarts was verbaasd en vertelde ons dat zoals hij Novan nu zag,dit niet normaal is en dat hij snel hulp nodig had. Hij belde de EHBO op om te vertellen dat hij ons doorstuurde en Novan meteen geholpen moest worden. Toen we bij de EHBO aankwamen stonden er al twee kinderartsen en een zuster te wachten.
Hij werd meteen aangesloten aan allerlei apparatuur. De artsen vertelde ons dat ze hem een ontstekingsremmer zouden geven en dat ze hem zouden vernevelen zodat hij weer meer lucht zou krijgen.  Op dat moment waren wij best wel verbaasd en dat kwam door het feit dat er deze keer niet met antibiotica werd gegooid!

Tijdens het vernevelen zag je Novan duidelijk rustiger worden,hij viel uit eindelijk zelfs in slaap omdat hij zo uitgeput was.
De kinderarts hoorde ons verhaal aan en schrok er ook behoorlijk van, ze vertelde ons zelfs dat antibiotica niet eens werkt met zoiets. De kinderartsen filmde Novan zijn toestand zodat ze dat door konden sturen naar andere artsen want heel duidelijk was het op dat moment voor hun ook nog niet. Met name omdat het niet op zijn longen zat, maar het ging al fout in zijn luchtpijp.
Toen Novan wat rustiger werd vertelde de artsen ons dat ze hem wilde opnemen zodat ze hem even goed in de gaten konden houden en alvast wat onderzoek konden doen.
Tijdens de opname kwam de kinderarts regelmatig langs aangezien zijn bloeddruk ook te hoog was,maar gelukkig zag je alle waardes een paar uur na het vernevelen weer goed dalen.

Eerlijk gezegd heb ik me een paar dagen heel schuldig gevoeld tegenover Novan.
Waarom stond ik niet eerder op mijn strepen? Waarom eiste ik niet eerder een verwijzing naar een specialist?Eigenlijk omdat ik onze huisarts gewoon vertrouwde,hij staat goed bekend vooral met kinderen dus wie weet was het voor hem geen laksheid maar wist hij het echt niet?

Binnenkort word Novan verder onderzocht door een kinderarts die gespecialiseerd is in kinderpulmonologie.
We waren tijdens de opname aan de en kant bezorgd maar aan de andere kant ook heel opgelucht dat we eindelijk gehoord werden en dat er verder gekeken werd.
Ik wil iedereen erop wijzen dat te vaak antibiotica gebruiken helemaal niet goed voor je is,in ons geval werd dit ook veel te snel geven heb ik het idee.

Ik heb in ieder geval geleerd dat je moedergevoel ten alle tijden goed zit,of je nu tegenover een huisarts zit of tegenover je vriendin. Dat echte moeder instinct klopt gewoon altijd….

 Volg je mij al op Instagram,Twitter,Facebook en Bloglovin?